پرستاران ایرانی
اگر جمعه بعد از ظهر آن‌قدر بدشانس باشيد كه نه مهماني رفته باشيد نه برنامه ديگر شما را به خودش مشغول كرده باشد، اين خطر هست كه كسي تلويزيون روشن كند و فيلم‌هاي تلويزيوني شبكه اول سيما به عرصه آرامش بعدازظهر روز جمعه هجوم بياورند. اين جمعه فيلم تلويزيوني «جان شيفته» ساخته عباس رافعي و با بازي فاطمه گودرزي، ستاره اسكندري و علي دهكردي، شديدا اعصاب من را خرد كرد. فيلم در مورد دادگاهي بود كه اتهام تقصير پرستاري را در مرگ يك بيمار بررسي مي‌كرد و داستان از خلال فلاش‌بك‌ها روايت مي‌شد ولي مشكل اين بود كه زاويه روايت داستان مغشوش، بازي‌ها افتضاح، ديالوگ‌ها مصنوعي و فضاسازي مضحك بود.
شخصا نتوانستم بيشتر از نيم ساعت از فيلم را تحمل كنم. در تمام مشاهده فيلم، نمي‌توانستم آن را با سريال خوش ساخت پرستاران مقايسه نكنم و از آن بدتر غيرواقعي بودن داستان فيلم در برابر وضعيت فجيع بيمارستان‌ها در ايران بخصوص رسيدگي به اشتباهات پزشكي در معالجه بيماران و مرگ آن‌ها، هر لحظه توي ذوق نزند.
يكي از ناراحت‌كننده‌ترين مشخصه‌هاي ساختار بهداشت و درمان در ايران عدم مسئوليت‌پذيري پرستاران و كادر بيمارستان در وقوع اشتباهات پزشكي و نبودن نهاد نظارتي و قضايي رسيدگي كننده به شكايت بيماران در اين مورد است. دو نمونه‌اش را در اطرافيان شنيده‌ام:
يكي پسر 4 ساله‌اي كه فابيسم داشت و بعد از خوردن كمي باقالي به بيمارستان منتقل شد اما در حين تعويض خون به دليل تزريق گروه خون اشتباهي مرد و شكايت والدينش از بيمارستان به جايي نرسيد. مورد ديگر نوزاد زودرسي كه در دستگاه قرار گرفته بود اما به دليل عدم حضور پرستار در حين خوردن شير دچار خفگي موقت و آسيب مغزي شد و البته بيمارستان هيچ مسئوليتي را نپذيرفت.
0 نظر
ارسال یک نظر