اقليما

خاطره خوب فيلم قدمگاه باعث شد تا براي ديدن دومين اثر عسگر پور، اقليما ترديدي نكنم اما چندان كامياب نشدم. مشكل فيلم دقيقا اين است كه كارگردان نمي‌داند قرار است در كدام ژانر بماند، فيلم به نوعي به مساله ماورا و عالم غيب مي‌پردازد اما در عين حال از ژانر ترسناك و معمايي هم دوري نمي‌كند. اما به جاي آن‌كه تماشاگر را درگير كند تا چندين و چند باره در مورد پاسخ معما به شك بيفتد و غافلگير شود، آرام به اين سو و آن سو پرسه مي‌زند و سر آخر داستان را با نتيجه‌گيري اخلاقي تمام مي‌كند. (از اين واضح‌تر بنويسم؛ داستان لو مي‌رود).
در نهايت اقليما فيلم متوسطي است چون همه آن هيجان و شوري را كه چنين داستاني اقتضا مي‌كند، ندارد. اگر كار مهمي نداشتيد براي يك شب سرد زمستاني، انتخاب بدي نيست. مخصوصا مكان ماجراها كه خانه دوبلكس عجيبي است با سقف شيرواني شيشه‌اي حسابي تماشايي است (البته فكر بد نكنيد، اتاق خواب سقف معمولي داشت). حيف آدرس خانه را آخر فيلم ننوشتند.