برای معلولان در خیابان‏ های شهرمان، راهی نیست

در مدت اقامت کوتاهم در برلین، یکی از چشمگیرترین مزایای شهری این بود که هر فردی به راحتی می ‏توانست در شهر تردد کند. مهم نبود که زنی است با کالسکه بچه یا پیرمردی است ویلچرنشین یا جوانی دوچرخه سوار. اساس حمل و نقل شهری استفاده از مترو بود. سیستم مترو، مدرن و راحت بود و سه ناحیه جداگانه داشت. یک دایره وسیع با چند ایستگاه معدود وجود داشت که هسته اصلی شهر را در بر می‏ گرفت و دو نیمه سال ها جدا افتادهِ برلین را به هم وصل می‏ کرد. هر ایستگاه مترو بر روی این رینگ، سه طبقه بود. طبقه اول خطی بود که به مرکز حلقه می ‏رفت،  طبقه دوم ایستگاهِ قطارهای رینگ بود و پایین ‏ترین طبقه به خارج از حلقه و در حقیقت حومه شهر می ‏رفت. تغییر خط مترو مستلزم تغییر طبقه بود که به راحتی با پله ‏برقی و آسانسورهای بزرگ انجام می ‏شد. در واگن آخر، جایی برای دوچرخه در نظر گرفته شده بود.
دومین وسیله پراستفاده حمل و نقل شهری، اتوبوس‏ های یک طبقه و دو طبقه بود. اتوبوس‏ ها پله نداشتند و شما به راحتی از پیاده ‏رو کوتاه و بدون جدول، وارد اتوبوس می‏ شدید. در فضای وسط اتوبوس، فضایی برای نشستن مادر و کمربند ایمنی برای کالسکه بچه طراحی شده بود و برای ویلچر هم دستگیره‏ های مخصوص در نظر گرفته بودند. یکبار در یک ایستگاه، ویلچر به دلیل فاصله بین سطح اتوبوس و پیاده ‏رو قادر به سوار شدن نبود، راننده بلند شد و یک ورقه فلزی بزرگ از کنار دستش برداشت و بین پیاده ‏رو و اتوبوس پلی ساخت تا ویلچر به راحتی سوار شود و آن قدر عادی و بدون هیچ تعلل یا غر زدنی این کار را انجام داد که تردیدی باقی نمی‏ گذاشت که یک رویه معمول و پیش ‏بینی شده در ذیل وظایف راننده است.