ثبات پاریسی

در ابتدای جنگ جهانی دوم، وقتی نازی‌ها به پاریس نزدیک می‌شدند، زنی جوان آپارتمانش را بست و مانند عده‌ای دیگر شتابان گریخت. به آمریکا رفت و زندگی جدیدی ساخت. حالا پس از مرگ او وکلایش درب آپارتمانش را پس از هفتاد سال گشوده‌اند و عکس‌های آپارتمانی که هفتاد سال زمان در آن متوقف مانده مورد استقبال خبرگزاری‌ها قرار گرفته. برای من بیشتر مهم است که چطور چنین چیزی ممکن شده؟  در تمام این سال‌ها سرایداری کنجکاو به بهانه چک کردن سیم‌های برق، درب آپارتمان را نگشوده یا آدمی طمع‌کار اینجا را تصاحب نکرده است؟ چرا بچه های خرابکار پنجره‌ای را نشکسته‌اند یا لوله آبی نترکیده؟ ماموران مالیات یا شهرداری کجا بوده‌اند؟ چطور همسایه‌ها کاری نداشتند؟ عکس‌های آپارتمان بیشتر از هر چیز برای من نشانه ثبات و آرامش در پایتخت کشوری است که در این هفتاد سال جنگی جهانی، سیل مهاجرت از مستعمرات، شورش دانشجویی و اروپای متحد را تجربه کرده است.