احترام به شهدا و ظلم به دیگران

 تمام این سال‏ ها از عده ‏ای می شنیدم که امکانات و تسهیلاتی که برای خانواده شهدا، جانبازان، بسیجیان و ... در نظر گرفته می‏ شود، ناعادلانه است. به این غر زدن ها، بهایی نمی دادم و منطقی می‏ دانستم که همسران شهید حقوق ماهانه دریافت کنند و استقلال مالی داشته باشند تا مجبور به پذیرش شرایط زندگی نامناسب نشوند. تحصیلات دانشگاهی هم در این کشور رایگان است و دولت که ارائه‏ کننده این تسهیلات است، حق دارد به دلایل سیاسی یا اجتماعی، برای قشر خاصی تسهیلات بیشتری بگذارد. (هر چند نبودن شرط سنی برای استفاده از سهمیه‏ ها، مسخره و غیرمنصفانه است)

با آشنایی صحبت می‏ کردم که فرزند شهید است و به تازگی در چهل سالگی دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد شده. می ‏پرسم که برای ادامه تحصیل مشکلی نداشته و در کمال تعجب می‏ شنوم که در دو سال اخیر تسهیلات جدیدی به وجود آمده و تحصیل در دانشگاه آزاد برای فرزندان شهدا رایگان است (بنیاد شهید، شهریه را می پردازد) و علاوه بر آن، بنا بر قانون استخدامی، فرزندان شهید می ‏توانند از مرخصی تحصیلی (مرخصی دوران تحصیل همراه با دریافت حقوق پایه) استفاده کنند که بقیه کارمندان چنین امکانی ندارند و صد البته کسانی که رنج تحصیل را قبول می‏ کنند، واقعاً مشتاق علم هستند نه افزایش حقوق. چون به طور معمول در فیش حقوقی آن‏ها، مدرک تحصیلی، یک رتبه بالاتر از مدرک واقعی ا‏شان، درج و محاسبه می ‏شود.

با این تفاصیل، من فقط احساس خشم و سرخوردگی داشتم. وقتی این همه جانباز و حتی بچه های بدسرپرست و نیازمند هست چه احتیاجی به این خاصه خرجی ها برای کسانی است که حالا به میانسالی رسیده اند و سالها حمایت از انها باید جایی تمام شود. تبعیض در محیط کار هم، نقض عدالت و شایسته ‏سالاری است. خانواده شهدا و رزمندگان برای استخدام در مراکز دولتی، سهمیه و فرصت بیشتری دارند، انصاف نیست پایه حقوق و تسهیلات برای آن‏ها، بیشتر از همکارانشان باشد. نابرابری دستمزدها، اولین شکل تبعیض و بی ‏عدالتی است و ناخواسته باعث احساس خشم و کینه نسبت به کسانی می‏ شود که به ناروا از چنین مواهبی برخوردار شده ‏اند.